Terug in Nederland

Wat een ontvangst. Op Schiphol stond een hele menigte ons op te wachten. Familie en vrienden, met spandoek. Ze hebben geduld moeten hebben want, alsof die 412 dagen nog niet lang genoeg waren, moesten ze nog langer wachten omdat we vertraging hadden.

De hele terugreis was redelijk stressvol. We vlogen eerst van Moskou naar Kopenhagen. Deze vlucht was nogal vertraagd omdat er in Moskou maar 1 baan open was om te landen en op te stijgen.

Eenmaal in Kopenhagen haasten we ons naar de aansluitende vlucht maar werden tegengehouden door de beveiliging. We hadden twee flessen wodka in onze handbagage die moesten we inleveren, omdat we er anders een terroristische aanslag mee zouden kunnen plegen. We wilde ze natuurlijk niet kwijt dus moesten we door de douane om de tas in te checken. Stressen want daar stond een lange rij.

Met zweet op ons rug ploffen we in de stoelen van het vliegtuig op weg naar Amsterdam. We zitten er koud in wordt er omgeroepen dat we voorlopig niet gaan vertrekken omdat we een lekke band hebben. Om het nog ingewikkelder te maken, deze band hadden ze niet op voorraad. Nou we weten niet wat ze uiteindelijk gedaan hebben, naar de kwikfit ofzo, maar met meer dan 2 uur vertraging kwamen we aan.

Het weerzien op Schiphol was super. Het ging allemaal zo snel. Maar de kleine kinderen waren moe en wij moesten met de laatste trein richting Horst dus we gingen verder.

Althans dat was het plan. Maar op het perron blijkt de trein naar Utrecht uit te zijn gevallen en we konden dus echt niet meer wegkomen. Nee we gaan niet gelijk over de NS klagen maar we waren wel blij dat Marco, Mirjam en Douwe nog in de buurt waren dus die hebben ons met de auto weggebracht.

Eigenlijk hebben we de eerste week vrijwel alleen besteed aan het terugzien van familie en vrienden.

Een leuke verassing was dat in de tuin van Marco en Mirjam op woensdagavond een supriseparty was geregeld. Echt supergezellig. Dat voelde echt heel bijzonder.

Maar om heel eerlijk te zijn waren we niet zo verrast als gepland. Vooral Sandra had door dat er af en toe glashard werd gelogen en dat er iets was met die woensdagavond. Misschien niet zo gek na meer dan 13 maanden allert te zijn. Als iemand in het Chinees je iets op de mouw staat te spelden en je hebt het door, lukt dat in Nederland ook wel. Maar om de pret niet te drukken hadden we niet gezegd dat we iets vermoedde. De middag zelf hebben we Marco nog lekker rondjes laten rijden, zogenaamd op zoek met ons naar een nieuwe auto. Gemeen he!

We zijn nog steeds bezig met het weerzien van mensen, maar ondertussen moeten we ook aan de bak. Er moet namelijk veel geregeld worden. Verzekeringen afsluiten, cv maken, solliciteren, mobiel aanschaffen en nieuwe auto. Ja ja, nog even en we passen weer helemaal in het Nederlandse plaatje.

Op de nieuwe auto na dan. Volgens Jeroen ziet ie er strak uit voor het geld dat we er voor betaald hebben. Volgens Sandra past dat ding beter in Afrika waar ze dit soort oude bakken normaal gesproken naar toe brengen.

We hebben nog steeds geen vaste verblijfplaats. We zwerven nog steeds een beetje rond. Officieel staan we ingeschreven in Ravenstein bij Marco en Mirjam. Praktisch gezien is onze uitvalsbasis Horst waar onze spullen en onze kat zijn. Natuurlijk hebben we ook geslapen bij de ouders van Jeroen. De meeste nachten zaten we tot nu toe in Arnhem omdat Martine en Angelino op vakantie zijn. En we hebben zelfs nog twee nachten gekampeerd op Vlieland. Daar hadden we namelijk afgelopen weekend de bruiloft van Maarten-Jan en Esther.

Vaak zeggen mensen dat er niks veranderd als je weg bent. Nou, we kunnen niet zeggen dat er bij onze familie en vrienden niks gebeurd is. Alleen al de hoeveelheid nieuw te bewonderen huizen en babies houdt ons verlopig even van de straat.

Daarnaast zijn er soms een aantal dingen waar we even aan moet wennen. Bijvoorbeeld:
1. Oppassen met hardop opmerkingen te maken. Je bent terug in Nederland, iedereeen kan je verstaan.
2. Niet de ruitenwisser aan doen als je het knipperlicht bedoeld. Dit is een rechtrijdende auto.
2. Niet de neiging hebben het wcpapier in het prullenbakje te gooien. Het kan nu gewoon weer in de toilet die bovendien schoon genoeg is om op te zitten.
3. Het is schrikken van de chagerijnigheid waarmee mensen in een winkelstraat rondlopen. In landen als China blijft iedereen vriendelijk terwijl het daar veeeeeel drukker is.
4. Wennen aan de nieuwe mode. Als vrouw kun je dit seizoen echt niet zonder tuniek. Voordat we weggingen waren die dingen alleen voor "een maatje meer" en voor zwangeren.

Maar over het algemeen voelt het allemaal al weer snel vertrouwd aan.

We hebben deze twee weken natuurlijk ook veel gesproken over onze fantastische reis. De meest gestelde vragen:

Wat was het mooiste land? Een heel lastige vraag, ze waren zo divers. Maar we hebben wel landen die er uitspringen: Oeganda, Zuid Afrika, Cambodja, Tibet. Verder springt onze reis door Afrika eruit omdat die verre weg het meest avontuurlijk was.

Het moeilijkste aan een wereldreis? Jeroen vondt niks moeilijk. Sandra vondt aan voldoende slaap komen het moeilijkst. Het aantal slapenloze nachten zijn niet te tellen, en het aantal versleten oordoppen ook niet. In een overvolle bus zitten in enorme hitte, naast mensen die lopen te kosten, en vervolgens ook nog afgezet worden bij het betalen voor je kaartje kan na een nacht niet slapen het uiterste van je vergen.

Wat het meeste indruk op ons heeft gemaakt? We hebben enorm veel indrukken. Maar armoede is toch echt wel iets dat je raakt. Beiden denken we dan terug aan het kindertehuis in Cambodja.
Maar we hebben nog veel meer gezien. Jeroen heeft dit levendige beeld in zijn hoofd van een Massaai jongetje in Tanzania. Het gezicht van dit kleine mannetje met zijn opgeblazen buikje zat onder de vliegen. Als hij zijn mond open deed vlogen er zeker een stuk of tien naar binnen. Hij leek er aan gewend want hij hield zijn mond open zodat ze vanzelf weer naar buiten vlogen.
Sandra herrinnert zich nog steeds het kind dat ze vast had tijdens de barre pickup tocht in Oeganda. Het gevoel om dat kleine ondervoedde lichaampje tegen je aan te houden om vooral samen maar niet van die truck af te vallen vergeet ze nooit meer.

Of we ergens spijt van hebben? Deze reis was een supergoede beslissing. We hebben er zo van genoten. Jeroen heeft helemaal nergens spijt van. Sandra zou terugkijkend liever Nieuw Zeeland hebben overgeslagen en met dat geld naar Kirgizie zijn gegaan om Raya te bezoeken.

Of we zijn veranderd? Ik denk de mensen die ons al ontmoet hebben zullen merken dat we nog verbazingwekkend hetzelfde zijn. We hadden nog even gedacht slank terug te komen, maar ook aan de andere kant van de wereld kun je goed eten:-)
We zijn wel rijker terug gekomen. Ondanks dat we heel veel van ons geld hebben opgemaakt. Maar dan nog... We beseffen zo ontzettend goed dat we het zoveel beter hebben dan heel veel andere mensen. En natuurlijk weet je dat ook best als je in Nederland bent. Maar wees eens eerlijk hoe vaak denk je er nu echt over na?

Wat we nu gaan doen? Waar we gaan werken? Waar we gaan wonen? Dat weten we zelf ook nog niet. Misschien klinkt het raar maar als je zo lang rond hebt gezworven, niet wetende waar je die avond weer slaapt, krijg je er ook niet gelijk stress van. We zien het wel. Alles sal reg kom, zeggen ze in Zuid Afrika.

Dit was ons laatste berichtje op deze website. We bedanken iedereen die onze berichten heeft gelezen. We vinden het echt superleuk dat we zoveel leuke reactie hebben gehad.

We zijn in het vervolg bereikbaar op de volgende manier:
Email gezamelijk: Jeroen_Sandra@yahoo.com
Email Sandra: ahvandewaart@yahoo.com
Email Jeroen: j.teunissen@yahoo.com
Mobiel Sandra: 06-21554378
Mobiel Jeroen: 06-46406770
En we zitten tegenwoordig ook op Hyves.

Groetjes
Jeroen en Sandra