Mongolie
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jeroen en Sandra
04 Augustus 2007 | Mongolië, Ulaanbaatar
Het contrast met Beijing had niet groter kunnen zijn. Mongolie is een enorm land met nog geen 3 miljoen inwoners. Ruimte zat dus.
Maar omdat je in een trein zit gaat de overgang geleidelijk. Je ziet de landschappen voorbij trekken. Aan de Chinese zijde werden werden getrakteerd op prachtig berggebied. Maar ook reden we door arme gebieden met van die enorme Chinese fabrieken, erbarmelijke huisjes en enorme luchtverontreiniging. In deze gedeelten was duidelijk nog weinig te merken van de nieuwe Chinese economische ontwikkeling.
Richting de grens met Mongolie wordt het landschap uitgestrekt. In Mongolie zelf doorkruis je de enorme Gobi woestijn. Dit gaat langszaam over in groen en heuvelig landschap.
De treinreis is een beleving op zich. Natuurlijk hadden we in China al veel uren in de trein doorgebracht, maar we hadden er nog nooit een grens mee overgestoken. De grensovergang van China naar Mongolie duur ongeveer 5 uur. Dat is best stressen voor Sandra want al die tijd mag je niet naar de WC.
Vooral veel tijd kost het wisselen van het onderstel. Het is wel een beetje vreemde gewaarwording als je met zo'n enorme wagon ruim een meter omhoog wordt gekrikt. Vervolgens zie je het hele onderstel voorbij komen.
Toen dat allemaal gebeurd was kregen we een waardig en dramatisch afscheid aan de Chinese grens. Omgeroepen werd " Ladies and Gentlemen your journey in China has come to the end". Vervolgens klonk er dramatsiche marsmuziek. Het gevoel dat het met ons niet goed ging komen aan de andere kant van de grens werd versterkt doordat al het personeel (dus ook de dames van de souveniershop) in een lijn langs de trein ons op officiele wijze een laatste groet brachten.
De hele grensprocedure duurde tot 2 uur s'nachts. Toen mochten we eindelijk gaan slapen. De volgende ochtend aan het ontbijt wilde Sandra al terug naar China. Want daar is het eten wel lekker en de bediening vriendelijk.
Gelukkig was de dame in het restaurant van de trein geen voorbode voor de rest van Mongolie. De mensen zijn hier vriendelijk en we hebben tot nu toe goed te eten gehad. Een beetje te goed eigenlijk, want in China waren we ook al niet magerder geworden.
Omdat we maar vier dagen hebben in Mongolie hebben we een toer geboekt. De hele reis tussen Beijing en Moskou is het meest georganiseerde deel van de wereldreis, maar dat is ook wel eens lekker.
We werden opgehaald door onze gids en chauffeur. Eerst reden we langs wat hoogte punten van Ulaanbaatar. Niet echte een mooie stad. Wel voel je gelijk een soort van vrijheid. Vergeleken met enorme buren Rusland en China is Mongolie een redelijk relaxed land. Het socialisme overheerst nog, maar er zijn sinds begin jaren '90 vrije verkiezingen.
Mongolie is arm. Dat zie je ook gelijk. Het straatbeeld is rommelig en armoedig. Toch wordt er hier en daar flink gebouwd en is er veel internationale hulp.
Verder doet Ulaanbaatar ondanks zijn 1 miljoen inwoners weinig stedelijk aan. Zeker omdat meer dan de helft van de inwoners in de stad nog steeds in een tradionele ger (tent) woont. Deze staan gewoon tussen de oude appartementen complexen.
Op de berg boven de stad zien we het gezicht van Dhengis Khan. De absolute trots van het Mongoolse volk. Stichter van het grote Mongoolse rijk. Rijdend in het verkeer in Ulaanbaatar krijgen we het idee dat de afstammelingen van Dhengis inderdaad meer geboren zijn voor een paard dan voor een auto.
Heelhuids bereiken we gelukkig de rand van de stad. Daar houdt het asfalt al snel op. Maar de chauffeur weet het juiste spoor te vinden. Vraag ons niet hou wat er zijn veel sporen, er zijn natuurlijk geen bordjes en je kunt ook niet zeggen ga bij die ene ger links, want die mensen verhuizen vier keer per jaar.
We komen aan in Hustai National Park. We slapen in een ger. Hij is van binnen luxer dan we hadden kunnen dromen. De mooie inrichting en de houtkachel zorgen ervoor dat dit plekje wel heel hoog scoort op ons lijstje van romatische overnachtingen.
Hustai is vooral bekent om zijn wilde paarden. Tot onze verbaziging is dit park grotendeels opgezet met hulp uit Nederland. De Przewalski paarden zijn door de jaren heen in Mongolie heel erg zeldzaam geworden. Met geld van de een Nederlandse stichting die zich inzet voor deze paarden, stichting Doen en de postcode loterij zijn er paarden terug gezet. De Nederlandse overheid heeft het opzetten van het Nationale park gefinancieerd en ondersteund de lokale bevolking die om het park heen woont. We waren dan ook zeker niet de eerste Nederlandse ter plaatste. Zo waren Willem Alexander, Maxima er vorig jaar ook.
Na 10 jaar zijn er nu zo'n 200 wilde paarden en een goed beschermt natuurgebied. Er wordt volop onderzoek gedaan want succesvol terugzetten van dieren in het wild is natuurlijk altijd lastig en dit is een goed voorbeeld.
Er valt overigens veel meer te zien in het park. Er zijn volop grote marmotten, grote roofvogels en vossen. En natuurlijk een prachtige omgeving.
We hebben zelf ook nog op een, niet zo wild, paard gezeten. We hebben geprobeerd op zijn Mongools te rijden. Hier staan ze namelijk rechtop als ze sneller gaan. Dat ziet er indrukwekkend uit. Dat ze dit doen heeft met name te maken met hun traditionele zadel. Dat is bijzonder oncomfortabel. Dat heeft Dhengis Khan expres zo gemaakt zodat zijn mannen niet in slaap konden vallen tijdens de lange tochten.
De derde dag reden we naar een ander Ger kamp. Na vier uur hobbelen en bobbelen kwamen we aan. S'middags hebben we een wandeling gemaakt over de steppen. We hebben een nomaden familie bezocht. Dat ging er allemaal heel gemoedelijk aan toe. De vrouw des huizes en haar dochter waren thuis en vonden het allemaal wel gezellig. Er werd ons van alles gevraagd. Helemaal toen ze er achter kwam dat de moeder net zo oud was als de moeder van Jeroen. Ze moest alles daarover weten. Maar ook hoe ons pensioen geregeld was en of we kinder bijslag krijgen in Nederland.
Wij kwamen te weten dat in Mongolie tussen de jaren '50-70 je als moeder een "zilveren" medaille kreeg als je meer dan 5 kinderen had en een "gouden" medaille als je meer dan 8 kinderen had. Nog steeds wordt het aantal kinderen gestimuleerd maar dan met een financiele bijdrage.
Ook vertelde ze dat de familie pas na de toegenomen vrijheid in de jaren '90 overgegaan was tot boeren. Dat werd toen allemaal makkelijker en levert ze meer geld op dan de fabrieksbaantjes die ze hadden.
Toen de moeder de geiten moet binnenhalen vertrokken we. We lopen via het uitgestrekte veld terug. Bij iedere voetstap springen er minstens 10 spinkhanen weg. Dat is echt een enorme plaag hier. Zeker nu het dit jaar zo droog is.
Vandaag hebben we nog even de tijd in Ulaanbaatar. Onder andere om boodschappen te doen want onze volgende trein heeft geen restaurant.
Mongolie was prachtig. Vier dagen is kort voor zo'n groot land. Maar we gaan door, want Ans heeft haar wereldberoemde gehaktballen al bijna in de pan zitten. Althans dat hoopt Jeroen.
Hoe het voelt om na ruim 13 maanden weer richting Nederland te gaan? Gemengd. Natuurlijk kijken we enorm naar uit om iedereen weer te zien. We hebben het er nu ook steeds vaker over hoe het zal zijn om terug te komen.
Maar we realiseren ons ook dat deze droomreis tot een einde komt en we vinden het echt nog steeds fantastisch.
Tot in Rusland!
Jeroen en Sandra
Maar omdat je in een trein zit gaat de overgang geleidelijk. Je ziet de landschappen voorbij trekken. Aan de Chinese zijde werden werden getrakteerd op prachtig berggebied. Maar ook reden we door arme gebieden met van die enorme Chinese fabrieken, erbarmelijke huisjes en enorme luchtverontreiniging. In deze gedeelten was duidelijk nog weinig te merken van de nieuwe Chinese economische ontwikkeling.
Richting de grens met Mongolie wordt het landschap uitgestrekt. In Mongolie zelf doorkruis je de enorme Gobi woestijn. Dit gaat langszaam over in groen en heuvelig landschap.
De treinreis is een beleving op zich. Natuurlijk hadden we in China al veel uren in de trein doorgebracht, maar we hadden er nog nooit een grens mee overgestoken. De grensovergang van China naar Mongolie duur ongeveer 5 uur. Dat is best stressen voor Sandra want al die tijd mag je niet naar de WC.
Vooral veel tijd kost het wisselen van het onderstel. Het is wel een beetje vreemde gewaarwording als je met zo'n enorme wagon ruim een meter omhoog wordt gekrikt. Vervolgens zie je het hele onderstel voorbij komen.
Toen dat allemaal gebeurd was kregen we een waardig en dramatisch afscheid aan de Chinese grens. Omgeroepen werd " Ladies and Gentlemen your journey in China has come to the end". Vervolgens klonk er dramatsiche marsmuziek. Het gevoel dat het met ons niet goed ging komen aan de andere kant van de grens werd versterkt doordat al het personeel (dus ook de dames van de souveniershop) in een lijn langs de trein ons op officiele wijze een laatste groet brachten.
De hele grensprocedure duurde tot 2 uur s'nachts. Toen mochten we eindelijk gaan slapen. De volgende ochtend aan het ontbijt wilde Sandra al terug naar China. Want daar is het eten wel lekker en de bediening vriendelijk.
Gelukkig was de dame in het restaurant van de trein geen voorbode voor de rest van Mongolie. De mensen zijn hier vriendelijk en we hebben tot nu toe goed te eten gehad. Een beetje te goed eigenlijk, want in China waren we ook al niet magerder geworden.
Omdat we maar vier dagen hebben in Mongolie hebben we een toer geboekt. De hele reis tussen Beijing en Moskou is het meest georganiseerde deel van de wereldreis, maar dat is ook wel eens lekker.
We werden opgehaald door onze gids en chauffeur. Eerst reden we langs wat hoogte punten van Ulaanbaatar. Niet echte een mooie stad. Wel voel je gelijk een soort van vrijheid. Vergeleken met enorme buren Rusland en China is Mongolie een redelijk relaxed land. Het socialisme overheerst nog, maar er zijn sinds begin jaren '90 vrije verkiezingen.
Mongolie is arm. Dat zie je ook gelijk. Het straatbeeld is rommelig en armoedig. Toch wordt er hier en daar flink gebouwd en is er veel internationale hulp.
Verder doet Ulaanbaatar ondanks zijn 1 miljoen inwoners weinig stedelijk aan. Zeker omdat meer dan de helft van de inwoners in de stad nog steeds in een tradionele ger (tent) woont. Deze staan gewoon tussen de oude appartementen complexen.
Op de berg boven de stad zien we het gezicht van Dhengis Khan. De absolute trots van het Mongoolse volk. Stichter van het grote Mongoolse rijk. Rijdend in het verkeer in Ulaanbaatar krijgen we het idee dat de afstammelingen van Dhengis inderdaad meer geboren zijn voor een paard dan voor een auto.
Heelhuids bereiken we gelukkig de rand van de stad. Daar houdt het asfalt al snel op. Maar de chauffeur weet het juiste spoor te vinden. Vraag ons niet hou wat er zijn veel sporen, er zijn natuurlijk geen bordjes en je kunt ook niet zeggen ga bij die ene ger links, want die mensen verhuizen vier keer per jaar.
We komen aan in Hustai National Park. We slapen in een ger. Hij is van binnen luxer dan we hadden kunnen dromen. De mooie inrichting en de houtkachel zorgen ervoor dat dit plekje wel heel hoog scoort op ons lijstje van romatische overnachtingen.
Hustai is vooral bekent om zijn wilde paarden. Tot onze verbaziging is dit park grotendeels opgezet met hulp uit Nederland. De Przewalski paarden zijn door de jaren heen in Mongolie heel erg zeldzaam geworden. Met geld van de een Nederlandse stichting die zich inzet voor deze paarden, stichting Doen en de postcode loterij zijn er paarden terug gezet. De Nederlandse overheid heeft het opzetten van het Nationale park gefinancieerd en ondersteund de lokale bevolking die om het park heen woont. We waren dan ook zeker niet de eerste Nederlandse ter plaatste. Zo waren Willem Alexander, Maxima er vorig jaar ook.
Na 10 jaar zijn er nu zo'n 200 wilde paarden en een goed beschermt natuurgebied. Er wordt volop onderzoek gedaan want succesvol terugzetten van dieren in het wild is natuurlijk altijd lastig en dit is een goed voorbeeld.
Er valt overigens veel meer te zien in het park. Er zijn volop grote marmotten, grote roofvogels en vossen. En natuurlijk een prachtige omgeving.
We hebben zelf ook nog op een, niet zo wild, paard gezeten. We hebben geprobeerd op zijn Mongools te rijden. Hier staan ze namelijk rechtop als ze sneller gaan. Dat ziet er indrukwekkend uit. Dat ze dit doen heeft met name te maken met hun traditionele zadel. Dat is bijzonder oncomfortabel. Dat heeft Dhengis Khan expres zo gemaakt zodat zijn mannen niet in slaap konden vallen tijdens de lange tochten.
De derde dag reden we naar een ander Ger kamp. Na vier uur hobbelen en bobbelen kwamen we aan. S'middags hebben we een wandeling gemaakt over de steppen. We hebben een nomaden familie bezocht. Dat ging er allemaal heel gemoedelijk aan toe. De vrouw des huizes en haar dochter waren thuis en vonden het allemaal wel gezellig. Er werd ons van alles gevraagd. Helemaal toen ze er achter kwam dat de moeder net zo oud was als de moeder van Jeroen. Ze moest alles daarover weten. Maar ook hoe ons pensioen geregeld was en of we kinder bijslag krijgen in Nederland.
Wij kwamen te weten dat in Mongolie tussen de jaren '50-70 je als moeder een "zilveren" medaille kreeg als je meer dan 5 kinderen had en een "gouden" medaille als je meer dan 8 kinderen had. Nog steeds wordt het aantal kinderen gestimuleerd maar dan met een financiele bijdrage.
Ook vertelde ze dat de familie pas na de toegenomen vrijheid in de jaren '90 overgegaan was tot boeren. Dat werd toen allemaal makkelijker en levert ze meer geld op dan de fabrieksbaantjes die ze hadden.
Toen de moeder de geiten moet binnenhalen vertrokken we. We lopen via het uitgestrekte veld terug. Bij iedere voetstap springen er minstens 10 spinkhanen weg. Dat is echt een enorme plaag hier. Zeker nu het dit jaar zo droog is.
Vandaag hebben we nog even de tijd in Ulaanbaatar. Onder andere om boodschappen te doen want onze volgende trein heeft geen restaurant.
Mongolie was prachtig. Vier dagen is kort voor zo'n groot land. Maar we gaan door, want Ans heeft haar wereldberoemde gehaktballen al bijna in de pan zitten. Althans dat hoopt Jeroen.
Hoe het voelt om na ruim 13 maanden weer richting Nederland te gaan? Gemengd. Natuurlijk kijken we enorm naar uit om iedereen weer te zien. We hebben het er nu ook steeds vaker over hoe het zal zijn om terug te komen.
Maar we realiseren ons ook dat deze droomreis tot een einde komt en we vinden het echt nog steeds fantastisch.
Tot in Rusland!
Jeroen en Sandra
-
04 Augustus 2007 - 15:37
Annie En Rinus:
Moeten we Mongolie ook al op ons lijstje zetten van landen waar we ook eens naar toe willen. Trouwens het is fijn dat jullie terugkomen maar we zullen die geweldige reisverhalen en foto's zeker gaan missen. Nog een paar mooie verhalen kan nog wel.
-
05 Augustus 2007 - 09:23
Martine:
Ja inderdaad wel jammer dat straks de verhalen ophouden. Maar ik vond ook dat je door de berichten goed op de hoogte bleef van nieuwtjes (Dick en Trudy nog gefeliciteerd met de verkoop van het huis!). -
05 Augustus 2007 - 11:25
Pa En Ma:
leuke berichten weer en prachtige foto s
maar het laatste weekje is bijna aangebroken maar het kan onderhand ook wel.
wij kijken uit naar de 13 aug en aan de gehak ballentjes wordt reets gewerkt.
maar geniet deze week nog maar lekker.
groetjes
-
07 Augustus 2007 - 12:37
Bart En Barbara:
Ook wij hebben weer genoten van jullie verhalen en foto's: ik zal aan Anne en Noor eens voorstellen om naar dit land te gaan, in een tent: kamperen hebben we dit jaar voor het eerst gedaan en dat vonden ze geweldig dus dat zullen ze wel willen...!! Wij zien ook uit naar jullie terugkomst en zullen ook de verhalen missen: kunnen jullie dat niet nog een tijdje vol houden...jullie belevenissen in NL zo vlak na de lange reis?
Tot snel en nog veel plezier de laatste dagen! -
07 Augustus 2007 - 21:17
Henny En Maria:
ik denk dat jullie nederland maar een heel klein landje vinden ik probeer dit of het aankomt,want henny en comp gaan nog steeds niet samen groetjes uit wageningen voor jullie beiden -
10 Augustus 2007 - 19:37
Katja:
Hallo reizigers!
Toevallig heb ik weer eens een bezoekje aan jullie site gebracht. Ik was benieuwd waar jullie waren. Als ik zo jullie verhalen lees, krijg ik ook weer zin in een wereldreis...!
Balen dat jullie reis weer ten einde komt, maar goed... zo te lezen hebben jullie (erg) leuke ervaringen opgedaan. Geniet nog even van de laatste dagen/weken (ik weet niet hoe lang jullie erover doen om van Rusland naar huis te reizen)!
Groeten,
Katja -
12 Augustus 2007 - 06:40
Jessica En Reindert:
We dachten vandaag in eens dat dit jullie een na laatste dag op reis is. Wat een raar gevoel moet dat zijn na zoveel maanden onderweg te zijn geweest. Tellen jullie de uren al af? Anders is altijd nog de Planet van Nederland te koop. Weg in eigen land!
Groeten,
Reindert en Jessica -
12 Augustus 2007 - 12:11
Roy:
wat? Nu al naar Nederland? Maar hoe moet ik dan wegdromen bij de verhalen die iedere keer komen? Zucht... zelfs voor deze 'thuisblijver' is het dus even slikken dat jullie wereldreis er op zit... maar bedankt voor alle verhalen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
