Bangkok en Siem Reap

De "scambus" is een beruchte manier om te reizen van Bangkok naar Cambodja. Je weet dat je afgezet wordt, toch is het altijd nog goedkoper dan vliegen. Dus we hebben het er op gegokt.

Maar eerst zijn we na het vertrek van Rinus en Annie nog twee dagen in Bangkok gebleven. We hebben Wat Po bezocht. Dit viel een beetje tegen. Erg beroemde tempel, maar op dit moment ook erg in de renovatie en dus hebben we vooral veel stijgers gezien. Verder door de smalle straatjes van Chinatown gezworven en Kho San road bezocht. Die laatste straat is de bekende en beruchte backpackers straat van Bangkok en deed ons denken aan Patong. Meteen besloten om daar vooral niet te blijven slapen. We hebben gekozen voor een leuk guesthouse in Thewet vlak naast de rivier zodat we handig met de riviertaxi heen en weer konden.

En toen dus met de scambus. En ja, dat gaat dan zoals je verwacht. We moesten de visa via hun regelen en daar vroegen ze een belachelijk bedrag voor. Als je weigerde en het zelf wilde regelen gaven ze aan niet op je te wachten, dat je dan een uur of zes moet wachten op de volgende bus. We waren op dat moment al flink op pad en hadden weinig andere keus. Verder stoppen ze bij te dure restaurants van vriendjes om te eten. En aan het eind van een hele lange, hele hobbelige en vermoeidende rit ("road is like Thai masage") zetten ze je niet, zoals beloofd, af bij in centrum maar bij een hotel van een ander vriendje buiten het centrum. Stoppen bij het door jou gekozen guesthouse kon niet, want daar kwamen we niet langs. Zogenaamd dan, want we kwamen er wel langs maar stoppen ho maar. Nou naar zo'n reis hadden we het helemaal gehad. We hebben niet eens naar het hotel gekeken en zijn met een tuktuk weer terug de stad in gegaan. Een stel uit Servie ging met ons mee op zoek naar een andere plek ver weg van de mensen van de scambus.

De eerste reis in Camboja was dus vermoeiend. Maar doet niks af aan de eerste indrukken. Houten huisjes op palen, buffels, velden, nauwlijks gekleden kinderen, stof en slechte wegen. Meteen valt op: Cambodja is arm.

Siem Reap als stadje komt dan verrassing. Siem Reap is toeristisch en in de afgelopen jaren ontzettend snel ontwikkeld. Ons guesthouse was nog maar 8 maanden open. Alles was dus nieuw. We hadden wel de pech dat de eerste avond er geen electriciteit was in het stadje. Dus geen ventilator en zweten met de hoofdleter Z.

De eerste dag hebben we het stadje zelf een beetje bekeken. Bezine wordt hier uit frisdrankflessen verkocht en met de hand in de auto of brommer gegoten. Enorme ijsblokken komen op een oplegger en worden met een zaag op gewenste lengte afgezaagd.
Heel veel mensen en kinderen proberen dingen als water, frisdrank en aanzichtkaarten aan je te verkopen. Vooral het aantal kinderen is groot. Nu kan dat ook komen omdat het vakantierperiode is. Want sommige kinderen gaan volgens eigen zeggen normaal wel naar school.
Je ziet hier ook veel bedelaars. Daar raak je naar een aantal maanden reizen tot op zekere hoogte aan gewend, maar als kinderen komen bedelen om melk voor hun kleine zusje is dat heftig en daar wen je nooit aan.

De reden dat toeristen naar dit stadje komen zijn de tempels van Angkor Wat. De eerste keer zijn we er op een gehuurde fiets naar toe gegaan. Dat begon allemaal wat onhandig. Jeroen wist de weg, dacht ie. Na ruim een uur om te hebben gefiets, het busstation te hebben gezien, en beland te zijn op de hoofdweg naar Phnom Penh kwamen we vermoeid en oververhit bij Angkor Wat aan. Toen bleek dat we door het nemen van een ongebruikelijke route we geen ticketverkooppunt waren tegen gekomen. Dat werd ook nog een gedoe. Verder gefietst maar zo'n hokje. Verkeerde hokje verkocht alleen dagkaarten. Toen maar de fiets neergezet en met tuktuk naar een ander hokje.

Eindelijk bij de tempels. Eerst de meest beroemde bezocht. Angkor Wat zelf. Daarna naar Bayon. Onze favoriet. Beroemd door alle gezichten in de tempel. En daarna nog veel meer tempels. De oudste tempels zijn uit de 10e eeuw de jongste uit de 12e eeuw (zoals de Bayon tempel). Sommige zijn vrij compleet, maar soms dwaal je echt door ruines die overgroeid zijn door bomen.

We waren bekaf na een lange hete dag in de tempels en op de fiets (die voor Jeroen veel te klein was, dus dat zag er erg grappig uit). Het personeel van ons guesthouse vondt het hilarisch dat we vertelde dat we verkeert waren gereden en dat we de tweede dag een tuktuk wilde.

Dat laatste is niet zo'n probleem er zijn er hier duizenden. Bij elke stap die je zet hier op straat vragen ze je of je een tuktuk wil. De tuktuks zijn in Siem Reap overigens weer anders. Het is een brommer met daarachter een overdekt bakje waar je dan inzit.

De tweede dag bezochten we de verder gelegen tempels. Vooral Banteau Srei was prachtig. Wat we ook leuk vonden was de route er naar toe door dorpjes en velden. Grappig was ook dat we Gert Jan Droge met vrouw tegen kwamen. Sandra herkende hem niet gelijk. Want met deze hitte en na zoveel tempels zag hij er toch anders uit als op tv, niet zo Droge meer zeg maar.

Na twee volle dagen tempels hielden we het voor gezien. We zijn toen naar het landmijn museum gegaan. Museum is een groot woord. Het is een verzameling rieten gebouwtjes aan de rivier met veel foto's en veel oude landmijnen. Het is wel erg indrukwekkend. Landmijnen zijn een enorm probleem hier. Nog vallen er regelmatig slachtoffers. Het landmijnmuseum is van Aki Ra. Hij ziet het als zijn taak landmijnen op te ruimen. Hij kan dit omdat hij dit geleerd heeft tijdens de oorlog als tiener in het Rode Khmer leger. Hij heeft ze zelf ook eerst gelegd. Nu ruimt hij ze dus op en leert dorpelingen dit te doen. Gaat niet helemaal volgens internationale veiligheidsbegrippen maar altijd beter dan dat mensen zelf zomaar aan de slag gaan want gebeurd dus ook en dat geeft veel ongelukken. Bij het museum wonen ook zo'n 30 jongeren die slachtoffer zijn van een landmijn. Aki en zijn vrouw zorgen er voor dat ze een opleiding krijgen. De jongeren missen vaak een arm of een been. Soye gaf ons een rondleiding en vertelde hoe hij zelf als klein kind zijn been was verloren.
Gelukkig is Aki niet de enige die landmijnen ruimt in Camboja. Er zijn ook internationale organisaties aan de slag. Voorlopig zijn ze nog niet uitgeruimd.
Om Aki een handje te helpen hebben we namens Mette geld achtergelaten. Daarmee kunnen ze volgens hun eigen berekening 150 mijnen opruimen.

Er zitten veel NGO's in Siem Reap. Een SOS kinderdorp, Foster Parents, vanwege het koloniale verleden ook veel Franse organisaties. Ook zijn er veel goede iniatieven die je als toerist kunt bezoeken. Zo hebben we een massage genomen in een school waar blinde mensen worden opgeleid voor masseurs. Kun je eten in restaurants waar lokale arme jongeren een kans krijgen om een vak te leren. En hebben we een vakschool bezocht waar arme jongeren een vak kunnen leren in houtsnijwerk, zijde weven en schilderen en steenhouden.

Gisteren zijn we aangekomen in Sihanoukville. Helemaal aan de kust en dus een flinke busrit. Dat was in eerste instantie nog niet de bedoeling maar in een land als dit kunnen reisplannen opeens wijzigen. Dat had te maken met de droge periode en het lage water (niet met de boot over het Tonle Sap meer dus)en met het Khmer nieuwjaar dat morgen begint(en ons afgeraden werd om dan in de hoofdstad te zijn).

Meer over de feestdagen hier in ons volgende bericht.
Een ander klein feestje: jullie hebben meer dan 25000 keer ons weblog bezocht. We zouden zeggen: vooral doorgaan.

Groetjes
Jeroen en Sandra