Sihanoukville, Kampot en Phnom Penh

De kust van Cambodja. Het lijkt door alle ervaringen in het kindertehuis al weer lang geleden. Omdat deze webpagina ook ons dagboek is beginnen we met de andere reiservaringen van afgelopen dagen. Ons verslag over het kindertehuis volgt in een apart bericht hierna.

Het Khmer nieuwjaar was rond 14 april. Het was dus druk aan de kust van Shihanoukville. De Khmer die het kunnen betalen, maar ook de Thai die nu ook vakantie hebben komen met hun familie naar het strand. De zee lag bomvol met mensen in kleding. Want een bikini kennen ze hier niet. Sommige mensen denken dat je ziek wordt als je met zo weinig kleding het water ingaat. Dit terwijl april hier de warmste maand is en het zee water weinig verkoeling biedt. Dat de meeste hier slecht kunnen zwemmen is hier trouwens geen enkele belemmering om de zee in te duiken. Het mannetje dat opgeblazen binnenbanden verhuurd doet goede zaken.

Hoe het Khmer nieuwjaar nu percies verloopt blijft voor ons een beetje onduidelijk. Er wordt vuurwerk afgestoken maar niet op een bepaald moment. Het nieuwjaar duurt een aantal dagen, maar wanneer het nu percies is afgelopen? We krijgen de indruk dat het is afgelopen wanneer mensen weer aan de slag moeten en ook dat wisselt. Diegene die het zich niet kunnen veroorloven hebben helemaal geen vrij. Rond het nieuwjaar zie je mensen in nieuwe kleren. Veel daarvan hebben alleen geld voor een "tweedelig pak", ofwel een pyama. Het meest karakteristieke van het nieuwjaar is dat er met water gegooid wordt. Met hele emmers tegelijk of met water pistolen. Happy New Year!

Vanuit Sihanoekville hebben we twee excursies gedaan. Een boottocht door het Ream National Park. En een snorkeltocht rond de eilanden voor de kust. En verder lekker gerelaxed op het strand.

Even verder op aan de kust ligt Kampot onze volgende bestemming. Daar kun je alleen komen met een taxi. De goedkope versie is een "shared" taxi. Dat was de eerste keer dat we die hier gebruikte. Het ging nogal onhandig. We werden opgehaald en vervolgens sta je op een standplaats te wachten op andere reizigers. Er gaan namelijk minimaal 6 passagiers in (4 op de achterbank en twee op de bijrijders stoel en soms deelt de chauffeur ook zijn stoel). Alleen het onhandige is dat er nog twee auto's stonden te wachten om opgevuld te worden. Het was half tien en ze stonden er al sinds 8 uur. Wij gegeprobeerd de chauffeurs van de andere auto ervan te overtuigen dat het echt voor iedereen beter was dat er wij bij de andere auto ingingen zodat die in iedergeval vol was en we konden vertrekken. Nou dat was een ongehoord revolutionair voorstel. Maar na heel veel geharrewar (dit soort gesprekken schijnen altijd in diep geheim te moeten gebeuren) en 2 dollars extra kon het wel.

Kampot is zo'n plaats waar je langer blijft dan je van plan bent. Een relaxed guesthouse en veel te doen in de omgeving. We zijn er opgetrokken met twee zweedse meiden Anna en Pia. Samen hebben we een taxi geregeld en zijn het platteland ingetrokken. We brachten een bezoek aan een peperplantage en een grottempel.

Je rijdt er door een gebied dat zelfs in de begin jaren '90 nog onder invloed van de Rode Khmer was. In 1994 zijn er nog toeristen vermoord. Veel mensen hebben er enorm geleden onder de oorlog. Zowel onder de Khmer Rouge als onder de Vietnamezen. De sporen zie je zeker nog terug in Kep. Onder de Fransen een modaine badplaats. Nu vooral veel verlaten gebouwen. Langzamerhand krabbelt het er weer op.

Vlak voor de kust van Kep ligt het paradijselijke Rabbit Island. De plek om seafood te eten. Als je krab besteld gaat een mannetje met een boodschappenmandje de zee in.

Veel minder comfortabel was onze excursie naar Bokor Hill Station. Via een hele slechte weg door het tropisch woud reden we naar een aantal verlaten gebouwen. Eerst een voormalig buitenpaleis van Shihanouk en verderop voormalig vakantieresort van de Franse kolonisten. Na de oorlog(en) is er een bizar spookachtige plek overgebleven. Vooral de mist die hier elke dag de gebouwen in nevel verhuld draagt daar goed aan bij.

We hadden die dag een hele goede gids die veel en in goed engels vertelde wat er onder de Khmer Rouge en de Vietnamezen is gebeurd. En hij vertelt over zijn eigen familie. Zijn vader en moeder hebben beide alleen de oorlog overleefd. Hij heeft dus helemaal geen verdere familie.
Hij was ook verbazing wekkend open over de huidige politiek. Veel van de oude Khmer Rouge zitten nu in de regerende partij. Er zijn nog steeds geen mensen berecht voor de oorlogsmisdaden (we praten hier over een oorlog die in 1979 is opgestopt!) en de Vietnamesen hebben volgens hem nog veel te veel invloed ( De Vietnamezen kwamen de Khmer bevrijden van de Khmer Rouge maar bleven tot 1989 dat wordt door veel Khmer meer als een bezetting dan als een bevrijding ervaren). Weinig mensen hebben volgens hem vertrouwen in de corrupte politiek. Hij zeker niet, maar hij kan daar, behalve met buitenlanders, niet over praten.

In Phnom Penh hebben we eerst een visa voor Laos geregeld. Daarna vroeg Map, onze Tuktuk chauffeur van het guesthouse, of wij en Veroni uit Belgie interesse hadden om naar een kindertehuis te gaan. Hij legde uit dat hij het tehuis twee jaar gelden heeft leren kennen. Ze zijn er erg arm en moeten het hebben van donaties. Hij wil zelf graag wat doen maar als medewerker van een guesthouse verdient hij net genoeg voor zichzelf. Hij neemt dus toeristen mee die dat willen. Of we dan rijst willen kopen. We dachten, waarom niet. De rest weten jullie!

Terwijl we in spanning wachtte op jullie donaties hebben we verder de stad verkend. Natuurlijk naar toeristische hoogtepunten geweest zoals het national museum, Het koninklijk paleis en de zilvere pagoda (die afgezien van de vloer verder niet zilver is). Lekker gelunched bij Friends. Een inmiddels zeer bekende organisatie die een groep straatkinder opvangt en opleidt zoda ze in een restaurant kunnen werken. Er zijn hier heel veel arme mensen en dus ook veel goede doelen. Deze keer hoefde we alleen lekker te eten voor een goed doel. Niet verkeerd dus.

Heftiger was het bezoek aan het Tuol Sleng museum. Bij aankomst lijkt het gebouw vooral veel op een school. Het was ook een school totdat de Khmer Rouge het de S21 gevangenis maakte. De gevangenen werden verdacht van spionage of sabotage. Eerst waren dat vooral docenten en hoger opgeleiden maar later ook heel veel Khmer Rouge zelf. Een kleine beschuldiging die vaak nergens op sloeg was vaak al genoeg.
Er hebben zich hier de meest vreselijk dingen afgespeelt. Mensen (en kinderen!)werden op barbaarse manieren gemarteld en gingen dood aan de gevolgen van de slechte behandeling of werden na een gedwongen verklaring doodgeschoten. Van de 20.000 gevangen hebben het er 7 overleefd.

Als ze werden geexcuteerd gebeurde dit op de plek dat bij de killing fields van Choeung Ek. Die hebben we ook bezocht. Een indrukwekkende, bijna serene plek. Het is een veld met veel kuilen waar ze opgravingen hebben gedaan. De schedels liggen nu in het monument.

In Cambodja kun je heel makkelijk alleen de mooie dingen zien zoals het strand en de tempels. Maar als je maar even verder kijkt vindt je een hele heftige geschiedenis. Niet alleen de 4 jaar onder de Khmer Rouge (die zo'n 2 van de 7 miljoen cambodjanen hebben vermoord) maar ook het oorlogs geweld daarvoor en daarna(met dank aan Fransen, Amerikanen en Vietnamezen. Als resultaat is cambodja straat arm en de meeste mensen zijn opgegroeid met angst en achterdocht.

We vinden het tot nu toe een erg bijzonder land om te bezoeken.

Groetjes
Jeroen en Sandra