Don Det, Pakse en Bolaven Plateu

We konden niet geloven dat deze oude houte krotjes in de middle of no were de grensovergang naar Laos was." Are you sure?" vroegen we de bootman die ons er naar toe had gebracht. Verbaasd keek hij ons aan. Hij vaart met ruime ervaring en gemak met zijn kleine bootje over de grote Mekong rivier. Hij is hier geboren en getogen en kent de rivier als zijn broekzak. Hij weet dus echt wel waar de grensovergang is.

En natuurlijk had hij gelijk. Zowel aan de Cambodjaanse als aan de Laos kant zat een doanier in een houten hokje. Ze hadden allebei een bureau, een stoel, een stempel en de gewoontje om 1 dollar "servicegeld" te vragen. Dat is natuurlijk harstikke illegaal maar wat doe je als je in de middle of no were bent. Sandra grapte nog dat hij er maar een ventilator van moest kopen want het was wel erg warm in zijn hokje. Vondt ie geen leuk grapje. We hebben gehoord van mensen die uit principe perse niet wilde betalen. Ze kregen dan ook perse geen stempel van de doanier, zaten er uren vast en moesten toen alsnog betalen.

Onze eerste bestemming in Laos is Don Det. Een eilandje midden in de Mekong. Het is onderdeel van een eilandengroep die ze de vierduizend eilanden noemen. Nu heeft niemand de eilanden percies geteld, maar in het droge seizoen zijn er zoveel eilanden en zandbanken dat het wel lijkt alsof het er vierduizend zijn.

Een verblijf in Don Det staat in het teken van luieren. Er staan kleine rieten en houten huisjes die standaard verhuurd worden met hangmat. Je kunt er een boekje lezen of uitkijken over de Mekong. Dat laatste is vooral tijdens de zonsondergang een aanrader. Andere activiteiten bestaan uit "tuben" dat is op een binnenband op de rivier dobberen, een fietst huren en naar de waterval rijden (dat is toch al snel een half uur heen en een half uur terug) of een biertje drinken met medereizigers.

Jeroen's verjaardag hebben we gevierd op Don Det. Het was nogal lastig om een kadootje voor hem te kopen, omdat we afelopen tijd nou niet echt in een gebied waren waar je iets kon kopen dat je serieus zou willen hebben. Sandra heeft nog overwogen een geit of een kip te kopen gewoon voor de lol, maar heeft het uiteindelijk bij een taart gehouden. Dat was nog een opgaafop zich. Ga maar eens uitleggen aan iemand die niet begrijpt wat "birthday" en "cake" is wat je wil hebben. Na veel gebaren taal (in het geheim want Jeroen mocht het natuurlijk niet weten) leken ze het te begrijpen. En inderdaad de dag erna werd Sandra mee de "keuken" in getrokken en op een houtskool vuurtje in een pan stond een cake te bakken. Die mevrouw heeft echt de hele middag haar best gedaan op iets wat ze hier zelf normaal niet maken. Ze hadden ook nog chocolade om erop te smeren en een kaars om er in te steken. Helemaal compleet dus en nog lekker ook.

Samen met Daniel (UK), Cecilia (Zweden) en Matt (Australie) zijn we naar Pakse gereisd. We hebben daar brommers gehuurd om het Bolaven Plateau te verkennen. Deze keer hadden we een goede 100cc brommer. Sandra had rondgevraagd over de wegen en de overnachtingsmogelijkheden onderweg en een plannetje gemaakt. Daniel, Ceci en Matt hadden helemaal geen plan, geen kaart en ze leken daar geheel niet onder gebukt te gaan. Uiteindelijk gingen we samen op pad. Het was een bijzondere eerste dag met twee prachtige watervallen, veel dorpjes, veel zwaaiende mensen, zon , veel regen (we zijn het regen seizoen ingegaan), en door de regen een enorm moeilijk begaanbare modderweg. Dankzij Jeroen's rij kunsten hebben we de modderweg goed overleeft. Daniel, Ceci en Matt gingen onderuit. Niet pijnlijk want we reden heel langzaam, maar wel compleet onder de modder.

We overnachten in Tat Lo aan een waterval. Een relaxed plekje. Ceci, Matt en Daniel vonden het zo relaxed dat ze perse wilde blijven. Wij wilde liever door. We hadden juist van het rondrijden enorm genoten en wij wilde meer zien.

De tweede dag zijn we (met zijn tweetjes dus) via Sekong naar Attapeu gereden. Wederom reden we in gebied en langs dorpjes waar mensen heel weinig toeristen langs zien komen. Het meest duidelijk was dat toen we bij een school stopte. De kinderen zwaaiden en riepen allemaal enthousiast. Maar toen Sandra op ze afliep was dat allemaal wel heel erg eng. Jeroen brak het ijs met de camera: alle kinderen wilde wel op de foto!

Het gebied waar we doorheen hebben gereden wordt met name bevolkt door minderheden. Je ziet vooral veel Katu en Alak dorpen. Het is voor ons niet altijd duidelijk wie welke minderheid is en wat ze doen. Wel zie je andere huizen, grote houten pijpen, andere kleding. De mensen hebben hun eigen taal en eigen godsdienst. Je komt heel weinig boedistiche tempels tegen zoals in de rest van het land en mensen worden hier ook niet geceremeerd maar begraven.

In Attapeu waren we zover wij konden zien de enige twee toeristen. We hebben er gegeten in een restaurant aan de Sekong rivier. We waren de enige twee gasten. Speciaal voor ons werd de feestverlichting aan gedaan. Onder het genot van rijst met vis en Lao bier keken we naar het woon-werkverkeer dat gebruik maakte van het pontje (meer een vlot dat heen en weer de rivier oversteekt). We waren met recht "of the beaten track".

De derde dag besloten we het er op te wagen. Het had de dag ervoor weinig geregend en we gokte het erop dat de 71 km lange dirt road naar Paksong begaanbaar moest zijn. We waren gewaarschuwd voor een vreselijke weg dus op het ergste voorbereid. We hebben er geen spijt van gehad. Het was een moeilijke, maar prachtige weg door de jungle, langs dorpjes, en nog meer watervallen. Terwijl Jeroen het moeilijke stuurwerk deed zat Sandra als Sinterklaas achterop te zwaaien. Twee Farangs op een moto dat is een hele bezienswaardigheid.

Percies toen we weer op het asfalt aankwamen ging het regenen. We hebben dus heel veel geluk gehad want zo'n dirt road is vreselijk als het regent. Nat, moe, met zadelpijn maar erg tevreden kwamen we s'middags in Pakse aan. We hebben 450 kilometer met de brommer afgelegd.

Vandaag een dagje bijkomen in Pakse. Vanavond nemen we de nachtbus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Dan begint onze reis in het noordelijk deel van Laos.

Inmiddels beginnen we toch wel aardig te wennen in dit deel van de wereld. Het is even wennen maar gewoon dat:
- Je in oren of je neus peutert, zolang je maar je hand voor je mond houdt als je een tandenstoker gebruikt want als je dat niet doet dat is pas onbeleefd.
- Je met lepel en vork eet, waarbij je de lepel gebruikt om te eten en de vork zoals wij ons mes gebruiken (en die vork stop je dus, net als ons mes, niet in je mond!). Ze eten ook wel met stokjes maar veel minder als in China en Vietnam.
- Je op de grond spuugt om je te reinigen en daarbij bij voorkeur eerst hard rochelt.
- Je je neus snuit door het snot er heel hard uit te blazen. (het idee dat wij het in een doekje in onze broek stoppen dat is pas walgelijk).
- Je zorgvuldig om gaat met hoofd (nooit die van een ander aanraken!) en voeten (nooit richting Boedha en op tafel leggen of zo is zeer onbeleefd!)

Waar onze oren maar niet aan kunnen wennen is dat ze hier de muziek (bij voorkeur in Karaoke versie) ongelofelijk hard aanzet om te bewijzen hoe goed hun boksen zijn. Vooral bij busreizen wordt je er soms gek van. dat wordt vast weer lachen vannacht :-)


Groetjes en tot de volgende keer!
Jeroen en Sandra