Vientiane, Vang Vieng, Phonsavan

Liggend zijn we Vientiane binnengekomen. We zaten namelijk in de VIP bus met bedjes. Het is een beetje krap, maar je kunt wel liggen. En zo werd 11 uur durende rit eigenlijk best comformtabel.

Vientiane is niet heel erg spannend, maar het is de hoofdstad dus ga je even een kijkje nemen. Bovendien moesten we er ons visum voor Vietnam regelen. We hebben er een fietst gehuurd en een rondje gereden langs het National Museum en de mooiste tempels. Uit alles blijkt dat het toerisme in Laos nog in de kinderschoenen staat. Het museum is daar een goed voorbeeld van. Het was vroeger het museum van de revolutie waarin de opkomst van de communistische partij grootst werd uitgelicht. Niet echt gericht op internationale bezoekers. Nu heeft het een nieuwe naam en enkele kleine aanpassingen in de tentoonstelling, maar grotendeels is het eigenlijk nog steeds hetzelfde. In het museum wordt benadrukt wat voor een honden de Fransen, en wat een schurken de Amerikanen en hun "puppets" waren. En misschien zitten er niet zover naast.(maar daarover later meer).

Eerst gingen we namelijk naar Vang Vieng. Een klein plaatsje omgeven door een kartsenplateau, een rivier, grotten en dorpjes met minderheden. We sliepen aan de rand van het dorp in rieten hutjes in een tuin vol vlinders en een heerlijke traditionele Laos sauna. Tot zover de idyllische omgeving. Het is het Valkenburg van Laos (mooi maar erg druk).
Vang Vieng staat namelijk vooral bekent om het "tuben". Het is bommetje vol toeristen die op een binnenband met een biertje de hand de rivier afdobberen. Of, en dat was vooral Jeroens favoriet, vanaf de kant met een trapeze het water inspringen. We hadden het de eerste dag zo naar ons zin dat we nog veel te laat op het water ronddreven. We maakte ons geen zorgen want we waren inmiddels met een man of 15. In het pikkedonker werden we ergens uit het water opgepikt om met een tuktuk terug te gaan.
Jeroen is de dag erna nog een keer gegaan. Sandra heeft zich toen in de tuin vol vlinders genesteld.

Minder relaxed was de bustocht naar Phosavan. Gelukkig had Sandra haar reistabletje op. Maar niet iedereen. De reeds her en der verspreide plastic zakjes waren dan ook niet voor niks. We waren gelukkig wel veilig in de bus want een mannetje met geweer ging mee.

Phosavan is bekent door de Plain of Jars. Dit zijn enorme stenen vazen. Deze vazen zijn ongeveer 2000 jaar oud en waarschijnlijk gebruikt als grafsteen. Aldus de archeologen. De lokalen hebben er een andere theorie over. Het zouden vazen zijn waarin Laolao (lokale sterke drank) werd opgeborgen voor krijgers en de koning. Je mag zelf kiezen wat je gelooft!

Het zijn echter niet de vasen die zo'n indruk op ons hebben gemaakt. In dit gebied wordt heel erg duidelijk wat een littekens de " geheime" of "vergeten" oorlog heeft achtergelaten.
In de jaren '60-'70 mochten de Amerikanen vanwege een internationaal verdrag helemaal niet vechten in Laos. Maar dat wilde ze wel omdat ook hier het communisme in opkomst was en omdat de Vietcong door Laos een belangrijke toevoerroute had. Op de grond recruteerde de CIA minderheden (vooral Hmong) om voor hun te vechten en vanuit de lucht loste ze het zelf op. In Laos hebben de Amerikanen een ongelovelijke hoeveelheid bommen losgelaten. Daarbij werd geen onderscheid gemaakt tussen burgers en militairen. En op de terugweg van Vietnam naar Bangkok, werden gemakshalve, de overbleven bommen gedropt (alsof er geen mensen waren in Laos!). 1.9 miljoen ton aan bommen zijn er op Laos los gelaten. Daarmee is Laos per inwoner het meest gebombadeerde land ooit!

Dat levert nu nog steeds grote problemen op. Vooral de clusterbommen, want die hebben grote hoeveelheden kleine bommetje (bombies)verspreid. Ze zien er uit als een tennisbal en zitten nog overal in de grond. Ze zijn klein maar dodelijk. Het land verbouwen, een huis maken, gewoon spelen en rondlopen, alles is hier dus nog steeds gevaarlijk. De overheid en diverse internationale organisaties doen erg hun best om de bommen te ruimen. Maar het zijn er heeeeeel veel. ALs de bevolking er een vind moeten ze vaak maanden wachten voordat deze wordt opgeruimd. De Amerikanen doen heel erg weinig aan dit probleem dat zij veroorzaakt hebben. Met een verontwaardigd en boos gevoel lopen we over een vlakte met enorme bomkraters, waar eens een bos was.

We lopen door een dorp waar armoede een probleem is, en het is verder in Laos ook al geen vetpot. Maar in dit gebied gaat het economisch extra slecht, want simpele dingen als rijstverbouwen is al een hele onderneming.
De dorpelingen verdienen geld met het metaal van de bommen. Het is erg gevaarlijk, maar het metaal in hun grond is hun nieuwe "natuurlijk hulpbron". Ze verkopen het, ze maken er palen voor huizen van, servies, voederbakken, kruidentuintjes, barbeques, van alles. Het grootste probleem hiervan is dat de kinderen bommen als iets normaals gaan vinden. Ze zien ze overal. Veel van de slachtoffers nu zijn kinderen.

Het is niet alleen maar droevigheid tijdens ons bezoek aan Phonsavan. We maken een schitterende wandeling naar een waterval. En tijdens de zonsondergang bij de plain of jars worden we getracteerd op een schitterende regenboog!

Nu zijn we in Luang Prabang, daarover de volgende keer meer!

Groetjes
Jeroen en Sandra