Luang Prabang, Nongkhiaw, Luangnamtha, Muang sing

Het is tijd om rijst te planten. Al reizend door noord Laos zien we families druk aan het werk. Er wordt gewerkt in de rijstpaddies en op de berghellingen. Er wordt rijst gepland zoals wij die kennen, maar vooral ook sticky rijst, want dat is wat de mensen in Laos het liefst eten.

Eten is lekker hier. Sandra volgde daarom een kookcursus in Luang Prabang. Eerst naar de markt langs alle groenten, kruiden en exotische dingen zoals kikkers en gedroogde buffelmaag. Teruggekomen gingen we aan de slag, gelukkig met zelf gekozen recepten :-)

Eten. Soms liever even niet. Jeroen kan er over mee praten. Hij werd in Luang Prabang ziek. Braken, Diaree, koorts, spierpijn. Afijn, we zullen jullie de ranzige details besparen maar het was geen lolletje.

Gelukkig hebben we nog wel wat van Luang Prabang kunnen zien want het is een prachtig oud stadje. Met zijn mooie oude huizen en tempels staat het niet voor niks op de lijst van Unesco. 's-ochtends vroeg zie je de in oranje gehulde monniken hun aalmoes ophalen. Ze lopen langs de mensen die op de stoep zitten en die rijst aanbieden.

We reizen in Laos zelden alleen. In Luang Prabang ontmoetten we Reindert en Jessica weer, onze gezellige buurtjes uit Vang Vieng. Samen gaan we naar een mooie waterval even buiten Luang Prabang. En besluiten samen de boot te nemen naar Nong Khiaw.

Dat laatste was nog niet zo eenvoudig want inmiddels kun je er ook gewoon met de bus naar toe. Maar we wilde perse over de Nam Ou rivier omdat die zo mooi is. Eigenlijk alleen toeristen doen dit nog, maar die zijn in dit seizoen dun verspreid. Uiteindelijk hebben we met zijn vieren het hele bootje afgehuurd. Dat is in Laos nog goed te doen, want het is hier goedkoop.

Het was een prachtige zeven uur durende tocht. Af en toe was het wel spannend want de stroming is ontzettend sterk en ons bootje klein. Af en toen leek het wel of we niet vooruit kwamen. Maar de kaptein had het stuur stevig in handen en wist percies wanneer hij zijn schroef moest vervangen voor een optimale vaart.

Nog met een beurs achterwerk van het houten stoeltje in het bootje begonnen we met zijn vieren de volgende dag aan onze volgende trip. Het was niet helemaal duidelijk hoe we zouden reizen maar uiteindelijk met een bus, dan een tuctuc en daarna weer met een bus kwamen we afgepeigerd aan in Lunag Nam Tha. Ons doel was om nog een stadje verder te reizen om daar een trekking te doen. Helaas bleek dat Jessica was aangestoken door Jeroen. Ze werd harstikke ziek. We moesten kiezen want ons visum raakte op. Omdat we niet wisten hoe lang ze ziek zou zijn besloten we de volgende dag met zijn tweeen door te gaan naar Muang Sing.

In Muang Sing begonnen we samen met twee Ierse meiden en een Israelisch stel aan een trekking van 2 dagen. Aan het begin van de eerste dag moest een Iers meisje terug. Ook ziek. Het valt niet mee om te reizen:-)

De omgeving van Muang Sing staat bekend om de verschillende minderheden. We liepen dan ook door verschillende dorpjes van Mhong, Thai Lu en Akha. Het was een hete wandeling de berg op naar onze overnachting in een Akha dorpje. De locatie was pachtig. We sliepen in het dorp in een rieten huis. Wassen kun je bij het enige waterpunt van het dorp (10 minuten bergafwaarts en even ver weer terug) en de wc is in het bos achter het dorp.

We werden welkom geheten door de chief. Hij is een verkozen chief voor vier jaar. Deze chief was het pas twee jaar. Als hij het goed doet wordt hij herkozen. Dat betekent wel dat hij ruzies goed moet beslechten en andere problemen moet oplossen. De chief hoeft verder niet te werken. Hij is overdag alleen in het dorp met de oudere en de kinderen. Toen wij aankwamen was het daarom nog rustig in zijn dorp. Maar al snel kwamen de vrouwen, de mannen en de oudere kinderen terug van het veld, het jagen en de markt.

Het was een gezellige drukte. Vuurtjes worden gestookt, eten wordt gemaakt. Er wordt gediscusieerd, gezongen, gespeeld en Lao Lao gedronken. Toen wij er waren bleef iedereen, ook de kinderen, tot laat op, want het is bijna volle maan en dus voldoende licht.

Het slapen was wat onrustig met al het leven rond en onder ons huisje. Buffels, varken, kippen alles lijkt vooral niet te gaan slapen. S'ochtend werden we wakker door een heftige discussie. We dachten even dat een hele groep ruzie had met elkaar. Onze gids wist te vertellen dat ze bespraken wiens veld zou worden bepland vandaag, de andere zouden dan helpen. Ze kwamen er niet uit, werk voor de Chief dus. Toen er een beslissing was gevallen vertrokken ze in een lange sliert richting de velden. De vrouwen die naar de markt gingen waren al lang weg, want dat is bijna drie uur lopen. En wij, wij moesten toen nog aan ons ontbijt beginnen.

Volgens Phone, onze gids, hebben Akha vrouwen het extra zwaar. Zij zijn degene die het veld bewerken, het hout hakken, koken, geld verdienen op de markt en ook het geld beheren. De mannen jagen wat, bouwen het huis en passen op de kinderen. Je ziet hier dus vooral mannen met kinderen op hun rug en niet de vrouwen. Phone vindt op kinderen passen niet zulk zwaar werk. Die rennen toch maar wat rond in zijn dorp.

De tweede dag is het nog steeds erg heet maar we gaan bergafwaarts en dus is het makkelijker. We bezoeken nog andere dorpjes. Waaronder een dorp van Thai Neau die allemaal noedel maken.

Inmiddels zijn we de grens over. Dat was nog een lange rit met diverse bussen. We reizden samen met Laura en Roderiquez, het Israelische stel. Het leek heel voorspoedig te gaan. We waren binnen een dag in Muang Kua. Daar kwamen we er echter achter dat er pas drie dagen later een bus zou zijn de grens over. Balen! Ja, dat gebeurd als je een grensovergang wil oversteken die pas 24 dagen open. Naar wat wikken en wegen besloten we nog een dorp verder te gaan. Dat was dichter bij de grens en we konden daar vast wel wat regelen.

Wij wilde toch avontuur, nou dat krijg je dan. Het busje was overvol met mensen en goederen. Over 49 kilometer hebben we 2 en half uur gedaan. Het was heet en we wisten niet waar we terecht kwamen. De mensen keken ons uitermate verbaasd aan dus we vreesde het ergste. Maar het leuke was dat we meer afgelegen dorpjes en meer mensen met traditionele kleding hebben gezien als tijdens onze trekking in Muang Sing!

Uiteindelijk komt het natuurlijk altijd goed. Er was een guesthouse en na veel handen en voeten werk ook wat te eten. En als je maar genoeg kippen (kip is het geld hier) hebt kun je ook vervoer over de grens regelen. Toen we vertrokken bleek de hele familie van de tuctuc driver mee te gaan. Ze vonden het allemaal erg spannend, want ze waren nog nooit over de grens geweest.

De grensovergang was bijzonder. Aan het eind van een smal weggetje duikt uit het niets een gloed nieuw gebouw op en een groot nieuw bord met "internationale grensovergang". Omdat het allemaal zo nieuw was werden ons paspoorts uitgebreid bestudeerd. De beambten zaten in nieuwe kleding op nog in plastic gehulde stoelen.

We verlaten Laos. We zijn via het meest zuidelijke puntje binnen gekomen en gaan via de meest noordelijk grensovergang eruit. We hebben veel kilometers gemaakt en omdat het reizen hier soms lang duurt, zaten we veel uren in de bus, tuctuc of boot. Maar we hebben er van genoten. Laos is zo'n land dat langzaam je hart veroverd. Het er prachtig groen, rustig en de mensen zijn hier fantastisch.

En nu zijn we dus in Vietnam. Bij de grensovergang kwam met bakken uit de hemel dus percies zoals Sandra (en Mette waarschijnlijk ook!) Vietnam nog herrinnerd.
We zijn in Dien Bien Phu. De plek waar de Vietnamezen de Fransen in de pan hebben gehakt. Daar zijn ze erg trots op dus dat gaan we vanmiddag eens bekijken. Daarna gaan we naar Hanoi. Een bezoek brengen aan Hendrik Jan, oud collega van Jeroen en niet te vergeten broertje van Ditha :-)

Maar daarover later meer.
Groetjes
Jeroen en Sandra