Hanoi

Terug in Hanoi. Herkenning: de mensen, het eten, de vietnamese hoedjes, de groene legerhelmpjes, de vrouwen met draagstokken, het Hoan Kiem Lake, het oude centrum. Maar daar houdt het op.

Wat een veranderingen in 7 jaar. Hanoi is veranderd van slaperige stadje tot een bruisend geheel. Wat een drukte. Meer auto's, moderne stadsbussen en echt iedereen heeft een motorbike. Cyclo's zijn alleen nog voor toeristen, fietsen alleen nog voor de armen en lopen in deze klamme hitte (iets wat we regelmatig hier doen) is alleen voor gekken.

Op bezoek bij Hendrik Jan (HJ). Zijn kantoor en zijn appartement bekijken. Deze zitten heel handig boven elkaar dus HJ heeft een woonwerkverkeer afstand van enkele traptreden. Kennis maken met Nga de nieuwe Vietnamese Wassenburg collega. Bijkletsen over de plannen van Wassenburg in Vietnam. De tekeningen bekijken van het pand dat wordt gebouwd. En natuurlijk ook gewoon even lekker roddels uitwisselen :-)

Verder hebben we deze week vooral gebruikt om dingen te regelen (zoals een visum voor china), te shoppen (want na 11 maanden krijg je de zweetvlekken echt niet meer uit je shirt en wordt het tijd voor iets nieuws) en gewoon even lekker bij te komen in een heerlijke stad.

Natuurlijk zijn we met zijn drieen op pad geweest. Zoals zaterdag naar het internationale voetbal toernooi. Het was een expat voetbaltoernooi waar de eer van Nederland verdedigd moest worden. De heren hebben in de bloedhitte een ware topprestatie geleverd. Zeker als je bedenkt dat Jeroen al 11 maanden niet meer heeft gesport en HJ nog nooit heeft gevoetbald. Dat laatste was overigs niet te merken. Heel behendig wist hij een van de betere spelers van het Engelse team af te leiden door voor zijn neus rond te blijven springen. De arme man wist niet wat hem overkwam.

Ook hebben we kennisgemaakt met HJ's nieuwe vrienden hier. Tijdens het voetballen, uit eten in de stad of met een pizza voor de TV op Arnoud's bank.

Verder zijn we allebei naar de kapper geweest. Jeroen op straat, want dat doen de meeste mannen hier. Deze keer ging het niet helemaal zoals verwacht. Kort was hier wel heel kort. Kaal zeg maar. Sandra en HJ zijn de dag erna dus maar naar een iets luxere kapper geweest. Maar ook daar bleken ze van knippen te houden. In iedergeval de kapper van Sandra. Het is lang niet zo kort geweest. Mhhh misschien had ze niet moeten zeggen dat de dode puntjes eraf moesten :-)

Bijna elke keer als we de stad in waren geweest was het weer een expeditie om terug te komen naar HJ's huisje. Het ligt namelijk in een schattig maar vrij onbekend straatje. Zo hebben we een taxi moeten stoppen die, zelf na meerdere malen de kaart en het adres te laten zien, er op stond dat we echt helemaal rond het meer moesten. Inmiddels tikte de meter door. Na de zoveelste discussie zijn we uitgestapte. Een man op een motor die beweerde van de politie te zijn en in iedergeval engels sprak vroeg wat er was. Sandra begint daar met iets teveel stoom het verhaal te vertellen. "Calm down" roept de man. Hmm.. hij klonk niet alsof je hem tegen wilde spreken. Maar gelukkig zei hij: " You are right, you pay 30.000 Dong, he bring you". Of de man in kwestie nu wel of niet van de politie was weten we niet maar hij had duidelijk autoriteit want de taxi chauffeur, hoewel niet blij, luisterde naar hem.
Een andere keer dat het mis ging was toen we beide een aparte motordriver hadden geregeld. Die van Sandra zei dat ie wist waar het was maar had echt geen idee. Dat we verkeerd gingen had Sandra al wel door dus probeerde dat aan te geven. Moest dat mannetje niks van hebben, na twee keer vragen op straat en na de halve stad te hebben doorgereden was Sandra het zat. Ze werd boos. Iets wat je niet moet doen hier, want dat verlies je je gezicht maar afijn. Nee, hij beloofde dat hij nu de weg wist en dat het allemaal goed kwam. Niet dus. Toen we ongeveer terug waren bij het punt waar we waren opgestapt wilde Sandra eraf. Liet ie niet toe, nou toen werd Sandra pas echt heel erg boos. "Stop als de dooie donder die brommer anders zal ik de politie eens roepen". Om deze uitspraak kracht bij te zetten sloeg Sandra hem met de lonely planet op zijn rug. Dat hielp. Inmiddels 40 minuten later dan Jeroen kwam Sandra met een taxi aan bij HJ's huis. Jeroen was inmiddels natuurlijk hartstikke bezorgd.

Die zorgen waren niet geheel onterecht natuurlijk want je hier in het verkeer begeven is een avontuur op zich. Het rijdt hier allemaal kriskras door elkaar.
De belangrijkste verkeersregels zijn:
1. Als ik toeter kom ik eraan en moet jij aan de kant.
2. Als mijn voertuig groter, sneller of nieuwer is heb ik voorrang.
3. Indien je er voor kiest voor een stoplicht te stoppen (dat mag), doe dit dan voor de stopstreep daar is ie voor bedoeld.
4. Als je groen licht hebt betekent dit alleen dat er minder verkeer van rechtdoor komt. Dat zegt dus niks over links of rechts afslaand verkeer.
5. Als voetganger heb je nooit voorrang ook niet bij daarvoor aangegeven oversteekplaatsten want regel 2 is altijd in werking.
6. Wees zeer voorzichtig in de buurt van bussen. Busdrivers are from hell. Ze toeteren niet, ze stoppen niet en kijken niet.

Motorbikes vormen het grootste deel van de weggebruikers. En op een motor rijden is niet zonder gevaar. Belangrijkste reden:
1. Officieel moet je een rijbewijs hebben maar als ze er al een hebben is die meestal gekocht.
2. Het is ongelovelijk hoeveel mensen en goederen er soms op een motor zitten.
3. Niemand draagt een helm. Een hele enkele uitzondering is een man met een legergroen soldaten helmpje.
4. Vrouwen beschermen zich helemaal tegen zon en smok met handschoenen, grote hoed en monddoek (soms met filter) die ook de oren afdekt. En dan maar hopen dat ze nog wat kunnen zien.
5. In de regen trekt iedereen een grote regenponcho aan. Bij voorkeur over het stuur en de koplamp. Om geen regen in de ogen te krijgen wordt er ver voorover gebogen. Op hoop van zegen.

En toch, dat hele chaotische heeft iets. Hanoi is ondanks de vooruitgang nog steeds een echte Vietnameese stad. Geen MacDonalds dus.

En wij vinden de Vietnameze nog steeds leuk. Ondanks dat we van andere reizigers zulke negatieve verhalen hadden gehoord over de mensen in Vietnam. Inderdaad Vietnamezen zijn een stuk eigenwijzer, ondernemender en vasthoudender dan hun buren. Dat heeft ze in hun geschiedenis al veel opgeleverd. Om dat nu als "niet aardig" te bestempelen gaat ons echt te ver. De meeste mensen zijn hier wel aardig maar ook assertiever dan hun buren. Lijkt ons prima. We passen ons gewoon aan.

Dat we morgen daadwerkelijk door kunnen naar China is dankzij de behulpzaamheid van Nga, ons guesthouse in Dien Bien Phu en de busmaatschappij. Jeroen had namelijk weer eens wat vergeten. De oplader van de camera en een regenjas. Maar gelukkig is het allemaal weer terecht. Hoewel, toen HJ het pakketje op ging halen had ie bijna een leguaan meegenomen. De mannen stonden erop dat dit ons pakketje was. Nou, zei HJ maak het maar eens open dan. Toen bij het optillen van het deksel er een grote leguaan tevoorschijn kwam werd de deksel weer met een noodklap losgelaten. Het was toch een ander doosje!

Ons laatste avondje Hanoi dus. Nog even genieten en we gaan ook nog en hapje eten met Jessica (die we kennen uit Laos).

Groetjes
Jeroen en Sandra